Het verhaal van Aimée, het verhaal van wat het begin is geweest van Klein en Geliefd. Al enige tijd spookt het door mijn hoofd om ons verhaal met jullie te delen. Maar het is ook nog altijd confronterend. Het opschrijven van ons verhaal gaat gepaard met emoties. Durf ik dat aan? Wil ik dat? Het antwoord is ja. Waarom? Omdat ik weet dat het zo waardevol voor anderen kan zijn die hetzelfde overkomt. Een verhaal met herkenning, iets wat mij in de eerste weken na de geboorte van Aimée ook heeft geholpen. En ondanks dat ik het lastig vind, weet ik zeker dat het mij ook weer een stukje verder brengt. Een stukje verder in mijn verwerking. Want de verwerking van een vroeggeboorte is niet klaar nadat je kindje thuis is.
Medio april 2020 kom ik er achter dat ik zwanger ben. Wat een intens geluksgevoel! Maar ook de spanning. Gaat het deze keer wel goed? De weken tot aan de eerste echo kruipen voorbij. Ik hou me vast aan de kwaaltjes die ik voel en probeer hier vertrouwen uit te putten. De eerste echo. Wat een spannend moment. Al snel wordt duidelijk dat de echo er voor deze termijn goed uit ziet. Wat een opluchting! Na een aantal weken volgt er nog een echo. Als ook deze echo er goed uit ziet, vertellen we het nieuws aan onze omgeving. De uitgerekende datum? 20 december! Zou het een kerstkindje worden?
De 20 weken echo is wat eerder dan normaal vanwege onze geplande zomervakantie. Het wordt een ontspannen echo. We hebben al veel gezien op de echo rond 16 weken waardoor we met vertrouwen de 20 weken echo tegemoet gaan. En gelukkig wordt ons gevoel bevestigd. Het kindje lijkt het prima naar zijn zin te hebben!
Een aantal weken na de 20 weken echo heb ik een reguliere controle bij de verloskundige. Ze hebben de 20 weken echo met elkaar nog eens bekeken en uit voorzorg willen ze me iets intensiever gaan begeleiden. De baby blijkt aan de kleine kant te zijn. Ze zit op de onderste groeilijn. Zo lang ze deze lijn blijft volgen, is het goed. Maar ze mag nu niet meer achterblijven. Aangezien Sophie en Luuk ook kleine kindjes waren bij de geboorte past het in het plaatje en maakt de verloskundige zich geen zorgen. We spreken af dat er elke 3 weken een groei echo gemaakt wordt. Ik ben blij dat ze het zo serieus nemen en ze weten me gerust te stellen.
Tijdens de laatste controle werd mij gezegd dat ik de baby nu elke dag actief moest gaan voelen. In vergelijking met de andere 2 zwangerschappen voelde ik minder beweging. Maar de placenta lag ook aan de voorkant, iets wat ik tijdens eerdere zwangerschappen niet had. Een logische verklaring dus.
Woensdag 7 oktober. Ik heb de baby eigenlijk 2 dagen al niet actief gevoeld. Maar ben ik me er wel bewust genoeg van geweest? Is ze wel actief geweest maar heb ik het door de drukte van mijn dagelijkse leven niet gevoeld? Ik word onzeker en ik weet het niet. Die middag voel ik me niet fit. Ik heb last van hartkloppingen bij een geringe inspanning. Micha is die dag weg dus ik zit er eigenlijk niet op te wachten om naar de verloskundige te gaan want Sophie en Luuk kan ik ook niet alleen laten. Het zal allemaal wel meevallen denk ik. Totdat Micha belt. Hij ziet het niet zitten om zo de avond en nacht in te gaan en wil dat ik de verloskundige bel. Iets in mij zegt dat ik eerst nog even ga eten met Sophie en Luuk zodat ze in ieder geval gegeten hebben. Ik bel de verloskundige en ik moet inderdaad gelijk langskomen. Ik bel de buren, breng Sophie en Luuk daar en rij door naar de verloskundige. Sophie en Luuk vertel ik dat mama zo weer thuis is.
Bij de verloskundige hoor ik snel het hartje van de baby. Ik ben gerustgesteld en wil het liefst gelijk weer naar huis. Ik wil naar Sophie en Luuk. Hen op tijd op bed leggen. Maar de verloskundige wil toch ook de echo maken en een CTG scan doen. Ik probeer haar nog te overtuigen dat ik gerustgesteld ben, maar ze houdt voet bij stuk. Iets waar ik haar voor altijd dankbaar voor zal blijven. De echo geeft hetzelfde beeld als wat we kennen. Maar toch lijkt de baby nog net weer iets kleiner. De verloskundige twijfelt en belt het ziekenhuis. Ze vraagt mij om voor de zekerheid toch naar het ziekenhuis te gaan voor de CTG scan. Prima. Het ziekenhuis is vlakbij en ik heb ook niet meer de illusie dat ik vroeg thuis ben. Verdere oppas voor Sophie en Luuk wordt geregeld en Micha komt zo snel als hij kan naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis ben ik ontspannen, nog niet wetende wat me te wachten staat. De CTG wordt aangesloten en ik klets honderduit met de verpleegkundige. Na 10 minuten word ik opgehaald voor een extra echo. Ik zeg nog; nee hoor want ik moet eerst 30 minuten aan het CTG liggen. De gynaecoloog is gelijk eerlijk en zegt; ik verwacht dat je wel langer aan het CTG ligt. Je baby heeft het moeilijk. Vanaf dat moment slaat de paniek voor het eerst toe. Wat is er aan de hand? De echo volgt en nog verschillende andere onderzoeken. De baby blijkt te klein. Ik moet blijven en het CTG wordt opnieuw aangekoppeld. De hele nacht lig ik aan het CTG. Ik doe geen oog dicht. Gelukkig staat het scherm van de monitor uit en staat ook het geluid uit. Even geen piepjes. Halverwege de nacht krijg ik een infuus met magnesium. Er wordt mij verteld dat het risico op een hersenbloeding bij de baby bij een vroeggeboorte groter is dan na een voldragen zwangerschap. De magnesium heeft tijd nodig om in te werken. Dus mochten ze moeten ingrijpen met een spoedkeizersnee is het belangrijk dat ik deze magnesium tijdig heb gehad. Het besef dat onze baby misschien al wel op hele korte termijn gehaald wordt dringt steeds meer door. Ik besef het allemaal nauwelijks. Probeer me over te geven aan de situatie. Maar wat is dit heftig. Kom ik nog thuis tussen nu en de bevalling van mijn baby? Ik zal toch niet nu al bevallen? Ik zal de 40 weken vermoedelijk niet redden, maar toch nog wel een aantal weken? Hoe moet het met Sophie en Luuk? Wie vangt hen op? Hoe gaat het op mijn werk? Ik heb gisteren nog gewerkt, ik ben totaal nog niet bezig met mijn verlof en werkoverdracht. Alles spookt door mijn hoofd.
Donderdag 8 oktober. De achtbaan waar we in zitten gaat door. De CTG lijkt in de ochtend wat beter waardoor deze even af mag. Ik loop met Micha een rondje door het ziekenhuis. Om 12 uur hebben we een uitgebreide echo. Wat vind ik dat spannend. Gaan ze een oorzaak vinden voor de groeiachterstand? Is alles wel goed met de baby? Hoe komt het dat ze zo klein is? Langzaam kruipt de tijd richting 12 uur. De echo is zenuwslopend. In mijn hoofd heb ik een afvinklijstje van de organen die ze langs zal gaan. Maar ze kijkt naar veel meer dan alleen de organen. Er lijkt geen einde aan te komen. Maar we krijgen goed nieuws. Er zijn voor zover het lijkt geen afwijkingen bij de baby. Ik ben opgelucht, hier kunnen we ons aan vasthouden. We krijgen weer iets meer vertrouwen. ’s Middags komt de neonatoloog langs. Ze probeert ons voor te bereiden op wat ons te wachten staat. Ze vertelt iets over de NICU, maar ook over de geboorte van een prematuur geboren kindje. Dat we er bijvoorbeeld rekening mee moeten houden dat ze geen geluid maakt bij de geboorte. Maar dat dit niet gelijk betekent dat het niet goed is. ’s Avonds nog weer even aan de CTG. Want als deze CTG goed is, mag ik zonder CTG slapen. Dan vertrouwen ze op de uitkomsten van de echo en de eerdere CTG’s op de dag. De CTG duurt langer dan verwacht. Iedere keer vindt er toch een dip plaats in de hartslag en willen ze het langer monitoren. Uiteindelijk mag het CTG af en kan ik even wat uurtjes proberen te slapen.
Vrijdag 9 oktober, 29 weken en 5 dagen zwanger. Ik heb zonder het CTG een aantal uurtjes kunnen slapen. Al blijf ik onrust ervaren in mijn hoofd en kom ik niet in een diepe slaap. Om 6.30 uur een nieuwe CTG. Zodat ze recente informatie hebben voor de artsenoverdracht. Er zijn enkele dips te zien. Starend naar de monitor moedig ik mijn kleine meid stilletjes aan om te blijven vechten en haar hartslag weer op peil te krijgen. En dan gebeurt het. Een extreme daling in haar hartslag. Ik raak compleet in paniek. Ik roep naar Micha dat hij nu iemand moet halen, maar ondertussen horen we ook op de gang al rumoer. De verpleegkundige komt binnen en vertelt ons dat ze me nu gaan klaarmaken voor een keizersnee. De voorbereidingen worden getroffen en dan is het wachten op het moment dat ik tussen de geplande ingrepen door kan. Wat een spanning. Maar tegelijkertijd ook een opluchting. Ik merk aan mijzelf dat het goed is zo. Ik voel de opluchting dat ik de verantwoordelijkheid niet meer alleen hoef te dragen en ik heb vertrouwen in het team van artsen en verpleegkundigen die ons gaan begeleiden. We worden opgehaald en gaan richting de OK. Ik zie op tegen de ruggenprik maar dat valt me uiteindelijk gelukkig mee. Ik ben nog nooit eerder op een OK geweest dus ik kijk mijn ogen uit. En wat een team van artsen en verpleegkundigen staan er klaar! Ik tel zo 12 mensen en dan vergeet ik er vast nog een paar. De keizersnee verloopt voorspoedig. En dan komt het magische moment wat ik nooit zal vergeten. Onze dochter wordt geboren en we horen haar! Een klein schreeuwtje met een zacht en fragiel geluid! Wat prachtig en wat is het bijzonder! Ondanks alle hectiek, een geboorte om met een heel fijn gevoel op terug te kijken!
Aimée wordt direct meegenomen en nagekeken door de artsen van de NICU. Ze wordt verzorgd en in de couveuse gelegd. Een van de verpleegkundigen houdt mij op de hoogte en vertelt me continue dat ze het zo goed doet. Dat ze een goede start kent. En als ze helemaal klaar zijn, rijden ze Aimée in haar couveuse langs mij. Wat ben ik trots! Aimée wordt meegenomen naar de NICU en Micha gaat met haar mee. Zodra ik klaar ben, word ik naar de uitslaapkamer gebracht. Ik word overvallen door een leeg gevoel, een gevoel van gemis. Ik voel me duizelig en misselijk worden en voel me compleet eenzaam. Op dat moment komt Micha naar de uitslaapkamer. Met een foto in een lijstje van Aimée. Dit hebben ze op de NICU gemaakt, voor mij. Om alvast even naar haar te kunnen kijken. Wat een prachtig gebaar. Zelfs voor deze o zo belangrijke details hebben ze aandacht. Ik begin mijn benen weer te voelen en dan word ik opgehaald door de verpleegkundige. Voordat ik naar mijn kamer gebracht wordt, gaan we eerst kijken bij Aimée op de NICU. Ik zie haar liggen in de couveuse. Wat ben ik trots op deze kleine dame! Er wordt ons verteld dat er veel pit in haar zit. Hoe klein ze ook is. Stiekem moet ik hier om lachen en denk ik; goed zo meid! Mama is trots op je. Laat je maar horen!
Terug op de kamer bellen we de familie. Ze wisten al dat Aimée geboren was, maar dit moment gebruiken we om de familie te vertellen hoe ze heet. We merken de spanning die de hele familie gevoeld heeft. Er is veel ontlading en emotie. Zo bijzonder om dit met de familie te delen. Je ervaart op deze momenten hoe dichtbij iedereen staat en dat is zo’n warm gevoel. Sophie en Luuk komen langs. Luuk mag helaas nog niet bij zijn zusje kijken, omdat hij nog geen waterpokken heeft gehad. Ik vind het vreselijk, maar het is niet anders. Sophie gaat met Micha kijken bij haar zusje. Ze stapt vol nieuwsgierigheid de NICU binnen. Ze doet de deurtjes van de couveuse open en aait haar zusje. Wat is ze trots! De verpleegkundigen van de NICU maken er een feestje van voor Sophie. Niet alleen deze eerste keer, maar alle keren dat Sophie op bezoek komt. Elke keer krijgt ze wel iets mee. Van een foto, een luier voor de pop tot een kleurboek met tekeningen van het ziekenhuis. Alles bij elkaar maakt dat Sophie er elke keer weer naar uitkijkt om naar haar zusje te gaan.
De volgende dag gaan we regelmatig naar Aimée. En dan is het zover. We mogen voor het eerst met Aimée gaan buidelen! We zullen haar voor het eerst vast mogen houden na anderhalve dag. Wat een prachtig en emotioneel moment. Het buidelen doen we vervolgens dagelijks. Om en om bij Micha en mij. Om de dag. Want wisselen van Micha naar mij of andersom is te intensief voor Aimée. Ze verliest dan teveel warmte en moet veel moeite doen om haar temperatuur dan weer op peil te krijgen.
De eerste week verloopt ook een beetje in een roes. We worden geleefd, alles is nieuw. We laten het zoveel mogelijk op ons afkomen. Mijn herstel van de keizersnee verloopt voorspoedig. Woensdag 14 oktober mag ik naar huis. Een dag waar ik als een blok tegenop zie en tegelijkertijd een dag waar ik enorm naar uitkijk. Micha haalt me op. Ik bedank de verpleegkundigen van de OHC en beloof ze om regelmatig een update te komen geven over Aimée. Micha rijdt me in een rolstoel naar de auto. Deze autorit kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Ik heb nog nooit zoveel heftige emoties tegelijk gevoeld. Het voelt zo naar om Aimée achter te moeten laten in het ziekenhuis. En tegelijkertijd kijk ik er zo naar uit om Sophie en Luuk weer om me heen te hebben in plaats van ze een uurtje per dag in het ziekenhuis te zien. Ik weet van mijzelf dat ik het lastig vind om mijn emoties te laten zien. Maar ik kan nu niet anders. Als ik thuis kom kan ik mijn emoties niet meer de baas en ik laat het gebeuren. Het is goed. Sophie vraagt mij waarom ik zo verdrietig ben. Ik probeer hortend en stotend uit te leggen dat ik huil van blijdschap om weer thuis te zijn, bij hen. En dat ik daarnaast ook huil omdat ik Aimée zo mis. Dat ik graag had gewild dat zij ook thuis bij ons zou zijn. Ik zie haar denken en ze geeft me een dikke knuffel.
Aimée doet het vanaf de eerste dag onder de omstandigheden erg goed. We kennen weinig grote tegenslagen. Toch merken we dat we gespannen zijn. Achteraf weet je dat alles goed is gegaan, maar op het moment zelf weet je dat nog niet. We leven de eerste dagen van uur tot uur. Al snel wordt dit van dag naar dag. Langzaamaan groeit ons vertrouwen in een goede afloop. Er gaat een wereld voor ons open aan zorg. Een wereld die voor ons helemaal nieuw was. We leren nieuwe termen en al snel gaan de gesprekken tussen Micha en mij over: heeft ze nog dips gehad in haar saturatie? Is haar hartslag stabiel? Wordt de CPAP al afgebouwd? Is de low flow omlaag gebracht?
Langzaam wennen we aan een nieuw soort dagritme; bij het opstaan eerst bellen met het ziekenhuis om te horen hoe de nacht van Aimée is verlopen, de update delen in de directe familie app groepen, Sophie en Luuk klaarmaken voor de dag, opa en oma ontvangen en dan door naar het ziekenhuis. Een aantal uren buidelen met Aimée en tussendoor om en om een broodje eten in de ouderkamer. Dan weer terug naar huis. Aanschuiven bij het eten en Sophie en Luuk op bed leggen. Voordat we gaan slapen nog weer even bellen met het ziekenhuis om te horen hoe het met Aimée is gegaan sinds dat we weg zijn. En om niet te vergeten; iedere dag om de 3 uur kolven om ervoor te zorgen dat Aimée mijn borstvoeding kan krijgen.
Na 2.5 week NICU is het zover. Aimée mag naar de highcare van de kinderafdeling. Een spannende stap. Ik merk dat ik vertrouwd ben op de NICU. Ik ken de verpleegkundigen, de verpleegkundigen kennen Aimée en weten wat ze nodig heeft, ik weet waar de spullen staan voor de verzorging van Aimée en het is de plek waar alles begon. Tegelijkertijd is het fantastisch dat ze nu al naar de highcare mag. Ik laat het over me heen komen. We zijn bij de verhuizing van Aimée. Het is nog best een hele kunst om haar te verhuizen naar de andere afdeling, want ze ligt natuurlijk nog in de couveuse, aan de monitor en aan het zuurstof. Met alle toeters en bellen lopen we over de gangen en stappen we in de lift. We krijgen een warm welkom bij de highcare en mijn gevoel is gelukkig gelijk goed. Er komt een verpleegkundige van de highcare bij ons zitten om kennis te maken. Hier wordt veel tijd voor genomen, waardoor ik me snel op mijn gemak voel. Toch blijft het ook spannend. Er zijn in verhouding tot de baby’s minder verpleegkundigen en het is allemaal iets minder ‘steriel’ en strikt. Laat duidelijk zijn; ook op de highcare is alles steriel en gelden er bepaalde regels en procedures. Maar net iets minder strikt dan op de NICU.
In de dagen daarna maken we al snel kennis met o.a. de kinderarts en fysiotherapeut die bij Aimée betrokken zijn. Ook leren we verschillende verpleegkundigen kennen. Stuk voor stuk fijne mensen. Het wordt ook een beetje ons ‘thuis’. Ze nemen ons mee in de verzorging van Aimée. Zodra Aimée het aan kan doen we haar in bad. Wat een bijzondere mijlpaal! Maar zo fijn om dit met je eigen kindje te kunnen doen. Om een stukje zorg over te kunnen nemen en zelf te kunnen doen. En zo volgen er vele mijlpalen. Het moment dat Aimée uit de couveuse mag naar een warmte wiegje heeft ook veel indruk op mij gemaakt. In het wiegje is het alweer meer een baby en kan ik haar aaien zonder dat ik door 2 deurtjes heen met mijn handen zit! Ik kan mijn hoofd zelfs dicht bij haar hoofdje leggen en zachtjes tegen haar praten! Nu ik ervaar dat ik zoveel dichterbij haar kan zijn, merk ik pas dat ik dit zo heb gemist in de tijd dat ze in de couveuse lag. Ik mag haar eerste kleertjes uit gaan kiezen nu ze in het wiegje ligt. Het lijkt zoiets kleins, maar ik vond dit zo fijn om te doen! Wanneer Aimée 34 weken is, mag ze proberen om wat uit een flesje te drinken. Nog niet iedere voeding, maar als ze rond de voeding wakker is, gaat de verpleegkundige het proberen. Langzaam wordt dit opgebouwd en alleen als ze zien dat Aimée er voldoende energie voor heeft. Wat ben ik trots als ik van de verpleegkundige hoor dat ze 5 ml zelf heeft gedronken! Het drinken gaat steeds wat beter en in de weken daarna lukt het haar steeds beter om zelf te drinken. Na 3 weken oefenen en opbouwen is het moment daar. De sonde mag er uit! En natuurlijk wisten we dit al, maar nu zien we het ook continue; wat een prachtig gezichtje heeft ze!
In de weken op de highcare groeit ons vertrouwen. Ik merk dat het dagelijks afscheid nemen van Aimée mij steeds zwaarder valt. Ik voel me verdrietig op het moment dat ik bij haar weg ga. Ik heb het hierover met de verpleegkundige en zij geeft mij een mooie uitleg. Ze vertelt mij dat de hechting steeds meer op gang komt waardoor het afscheid nemen steeds lastiger wordt. Daarnaast vertelt ze mij dat mijn vertrouwen in Aimée groeit. Ik voel dat wij als ouders voor haar thuis kunnen gaan zorgen en de zorg van het ziekenhuis kunnen gaan overnemen. Het liefst wil ik haar dan ook meenemen als ik bij haar ben geweest!
We moesten voor de thuiskomst uitgaan van de uitgerekende datum. Stiekem hoop ik dat dit eerder zal zijn nu blijkt dat ze het zo goed doet. Wat een kracht heeft dit meisje! Er blijft een aandachtspunt en dat is haar HB. Deze blijft maar dalen en komt op een kritiek punt. Toch laat Aimée in haar gedrag niet zien dat ze last heeft van een laag HB. De hoop is er dat haar lijfje dit zelf gaat oppakken en zal laten stijgen. Helaas gebeurt dit niet. Er wordt besloten om haar in week 36 nog een bloedtransfusie te geven. Dit hebben ze ook gedaan op haar geboortedag omdat toen al bleek dat ze een laag HB had. De bloedtransfusie doorstaat ze goed. En in de dagen daarna gaat Aimée met grote sprongen vooruit! En dan komt het moment dat de verpleegkundigen vertellen dat het zo goed gaat dat ze het aandurven om Aimée van de monitor te halen. Een grote stap waar we naar uit hebben gekeken, maar een stap die we ook zo spannend vinden. Ook al probeerden we goed te letten op wat Aimée liet zien, de monitor gaf ons de informatie over hoe het ging met Aimée. Het was onze houvast. Ongemerkt hielden we de monitor tijdens het buidelen maar al te goed in de gaten. Straks ligt ze niet meer aan de monitor. Hoe weten we dan of ze het goed doet? Wat als ze wel een dip heeft in haar saturatie of hartslag en we dit niet weten? We realiseren ons dat ons vertrouwen in de afgelopen weken gegroeid is, maar dat het ook nog kwetsbaar is. Om ons voor te bereiden op deze stap zetten ze de monitor alvast op zwart als wij komen buidelen met Aimée. Zo zien wij niet meer hoe Aimée het doet, maar zien de verpleegkundigen dit nog wel op de schermen die voor hen zijn aangesloten. Een mooie tussenstap. Als dat ook goed blijkt te gaan, is het moment dan toch daar. Samen met de verpleegkundigen halen we de draadjes los van haar lijfje en zetten we de monitor definitief uit. Zo fijn dat je hier als ouder bij wordt betrokken! In de dagen daarna blijft het goed gaan met Aimée. We mogen samen met haar een dag doorbrengen in een eigen kamer. Weer een voorbereidende stap richting het naar huis gaan. En dan komt het verlossende bericht; zondag 29 november mag ze met ons mee naar huis! Precies wanneer ze 37 weken is! Op de laatste dag wordt ze nog een keer gewogen. En wat blijkt? Ze is precies verdubbeld in haar gewicht! Geboren met 1180 gram en wanneer ze 2360 gram is gaat ze met ons mee naar huis!
© 2024 www.kleinengeliefd.nl - Powered by Shoppagina.nl
13 Reacties